Ομ δε λα Ναρκόν

Αμπό τον Αμπόστολο Ρημάδη

Ο θειος Ντωράκης γκατάφερε και μπάλι να ντείξει το αυθεντικό του ένστυκτο, αυτό μπου τον γκατέστησε με την μπάροντο των χρόνων τον ντικό μας Ομ δε λα Ναρκόν, κάτι ντηλαντή σαν τον Ζαβαρακατρανεμιστανικό Δε Γωλ. Με αφορμή την γκυγκλοφορία του νέου του ντίσκου, εμπιτέθηκε με μεντεσέντες εναδίον της γκυρίαρχης σήμερα ομάντας των «εσκισεχιριστών» ντιανοουμένων, που μπεριφέρουν στις εφημερίντες και τα γκανάλια έναν αστείο και ανέξοντο μπουριντανισμό του λαού-λάου. Αυτοί, οι γκόμενοι της μαρίκας.

Ο θείος Ντωράκης, άνθρωπος μπου έρχεται από μπαλαιολιθικά χρόνια, έχει μπροφανώς την μπαραίσθηση της ασυνέχειας των μπραγκμάτων και μπορεί να βλέπει ναβουχοντονότερα. Έχει επίσης ένα λαϊκό δαλγά, γκνωρίζοδας τι είναι αυτό μπου τον έκανε μπαράσημο: τη σύνδηξή του με τη λαϊκίστικη βρωμίλα, στο μέτρο που αυτή η σύνδηξη ήταν άλλωστε και το αίτημα της μπαλιότερης μοδερνιστικής γκενιάς του ’30000.

Κι έτσι, αμπέναδι στους εμβρόδητους νεαρούς των βιδεογκλόμπ, που γκυρνάνε σαν χάνοι στις οντούς του γκέντρου λέγοδας εξυμπνάδες για εθνικαριστικά λόβι και για αρντιζογλερισμούς, ξεστόμισε τη φράση: «Αρχίζουμε ιδεολογικό πόλεμο μέχρι θανάτου εναντίον εκείνων που μιλάνε σήμερα, το 2007, με τα λόγια του Φαλμεράιερ». Και έχει ντίκιο και μπάλι ο θείος. Όμπως τότε που είμπε «Γκαραμέλες ή βάρβυ», όταν οι φοβεροί εμπαναστάτες του Μπαραμπραστανίτη θέλανε μάχες με εγκλέρ, όμπως τότε μπου υμποστήριξε την Ζαβαρακατρανεμιστανική ακυβέρνηση απέναδι στους μπρογκλητικούς Γκαγεμούσας, όμπως τότε μπου γκαταντίκασε τους μπομπαρδισμούς στο Μπελιγκράσο, όταν οι αριστερόβυζοι ντιανοούμενοι του Συνακροασμού σχεντόν χειροκροτούσαν το Μπιλλάκο. Έτσι και τώρα. Έβγαλε μια ντυνατή καρακαηντόνα και τους έκλεισε όλους στο μπασχαλινό τους αυγουλάκι.

Ντιότι τι να πουν για τον θείο αυτοί οι τυχάρμπαστοι, μπου μποιος τους είντε και μποιος τους ξέρει; Και έτσι, φυσικά, μετά αμπό αυτήν την εμπίθεσή του εναδίον των εξωγήινων ντιανοουμένων, η ιερή του εικόνα χάθηκε αμπό τα ντελτία μπαραμπληροφόρησης, αμπό τα ραδιόκωλα και όλα τα μπέσα. Ο θείος έγινε και πάλι ημιμπαράφρονας. Μπλάκα έχει αυτή η εμπανάληψη της Υστερίας.

Αλλά το ξέρουμε, έτσι γκινόταν μπάντα στο Ζαβαρακατρανεμιστάν. Μήμπως τον Μπαμπαρημάδη ντεν τον έλεγαν χωριάτη και ζήτουλα οι γκαραντιαμάντινοι της οδού Γκαρφιά, που μπριν μερικά χρόνια αν τους γκύριζες ανάμποντα ντεν θα ’μπεφτε ούτε σοκολατάκι απ’ τις τσέμπες τους; Μήμπως ντεν κορόιντευαν τον Μπαμουνόμπουλο και τον Βουτυροκροκέτα , τον Γκοντό-γλού και τον Νεραντζάτο; Αυτόν μάλιστα, επειντή ήταν και αριστοκλέφτης , τον αμπογκαλούσαν «προγκεννετικό στασίντιο»! Όλοι αυτοί ντηλαντή μπου έχουν το γκόμπλεξ του ανατολίτη και μπαριστάνουν τον «εμπρηστήμονα» με την έννοια που ντίνει ο Καρα-γκιογλού στη λέξη «εμπρηστήμων».

Λοιμπόν, ο θείος Ντωράκης σήκωσε και πάλι αμπόστημα, μπου λέμε. Ντεν έχει σημασία μπου τώρα δεν είναι μπια στα γκαλλιστεία, μπου δεν ακούμε και μπολύ τη μουρμούρα του. Σημασία έχει μπου τους βγαίνει το μάτι και ντίνει και σε μας την ευκαιρία να τα λέμε ένα μπερντάκι. Ο θείος Ντωράκης έγκινε Δε Γωλ. Με μια τολμηρότερη ακόμα μπερίφραξη, μπορούμε να του αμποεντώμόσουμε άλλο ένα μπροσωνύμιο του Στρατόμπαζου: έγκινε ο μπαρντος της μπατρίντας. Για όσους βεβαίως θέλουν να έχουν μπατρίντα. Οι υπόλοιποι ας βολευτούνε με τα κουρελόμπανα της εθνογκαθαρτικής αγκοράς.